Quae cum dixisset ille, finem fecit. Hortensius autem
vehementer admirans (quod quidem perpetuo Lucullo
loquente fecerat, ut etiam manus saepe tolleret: nec
mirum; nam numquam arbitror contra Academiam
dictum esse subtilius) me quoque, iocansne an ita
sentiens (non enim satis intellegebam), coepit hortari
ut sententia desisterem.
Tum mihi Catulus 'Si te' inquit 'Luculli oratio flexit,
quae est habita memoriter accurate copiose, taceo
neque te quo minus si tibi ita videatur sententiam
mutes deterrendum puto. illud vero non censuerim,
ut eius auctoritate moveare. tantum enim te [non [Note]]
modo monuit' inquit adridens, 'ut caveres ne quis
inprobus tribunus plebis, quorum vides quanta copia
semper futura sit, arriperet te et in contione [Note] quaereret
-- --
qui tibi constares cum idem negares quicquam certi
posse reperiri idem te conperisse dixisses. hoc quaeso
cave ne te terreat. de causa autem ipsa malim [Note] quidem [Note] te ab hoc dissentire; sin cesseris, non magnopere
mirabor: memini enim Antiochum ipsum, cum annos
multos alia sensisset, simul ac visum sit sententia
destitisse.'
ch. 20
Haec cum dixisset Catulus, me omnes intueri. tum
ego non minus conmotus quam soleo in causis maioribus huius [Note] modi quadam oratione sum exorsus.
'Me Catule oratio Luculli de ipsa re ita movit ut
docti hominis [Note] et copiosi et parati et nihil praetereuntis
eorum quae pro illa causa dici possent, non tamen
ut ei respondere [Note] posse diffiderem; auctoritas autem
tanta plane me movebat, nisi tu opposuisses non,
minorem tuam. adgrediar igitur, si pauca ante quasi
de fama mea dixero.
